အိုင္တီေခတ္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ား ပညာေရးေျပာင္းသင့္/မေျပာင္းသင့္

ေက်ာ္နႏၵေအာင္။ ။ တပည့္ေတာ္ေလ်ာက္ထားပါရေစဘုရား၊ ဆရာေတာ္က ပရိယတၱိေလာကမွာ စာေမးပြဲေတြလည္း အဆင့္ဆင့္ေအာင္ျမင္ၿပီးသားလည္းျဖစ္၊ ကိုယ္တုိင္လည္း ႏွစ္မ်ားစြာ စာေပ ပို႔ခ်ခဲ့ၿပီး၊ ပို႔ခ်ေနဆဲလည္းျဖစ္၊ စာေပပို႔ ခ်မႈနွင့္ပက္သက္ၿပီး နုိင္ငံေတာ္က စာခ်အျမင့္ဆုံးဘြဲ႕ျဖစ္တဲ့ အဂၢမဟာ ဂႏၴ၀ါစကပ႑ိတဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ကုိလည္း ဆက္ကပ္ခံရၿပီးျဖစ္ပါတယ္၊ ကိုယ္တုိင္လည္း စာသင္သားဘ၀ကိုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့ ဒီကေန႔အထိ ျမန္မာနုိင္ငံ မွာသင္ၾကားေနတဲ့ ပရိယတၱိဓမၼအေပၚ ဆရာေတာ္ရဲ႕သုံးသပ္ခ်က္အျမင္ကို သိပါရေစဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ Traditional Education ေပါ့ေလ၊ ဒီစနစ္နဲ႔ပဲ ဒီေန႔ျမန္မာျပည္မွာက်င့္သုံးေနၾကတာပါ၊ ဒီစနစ္နဲ႔ ပဲအေတာ္တတ္ေနၾကပါတယ္၊ က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ေတြဆုိတာ ဒီစနစ္နဲ႔ပဲတတ္ေနၾကတာပါ။ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႔ေတာ့ ရွိေကာင္းရွိနုိင္ပါတယ္၊ ဘုန္းႀကီးတို႔နုိင္ငံျခားေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမန္မာဘုန္းႀကီးဆိုရင္ အဘိဓမၼာတတ္တယ္၊ ကမၼ႒ာန္းျပတတ္တယ္ဆုိတဲ့အရည္အခ်င္း ႏွစ္ရပ္ကို အထူးသျဖင့္ သီဟိုဠ္( သီရိလကၤာ)က ပါေမကၡႀကီးေတြက သိပ္အထင္ႀကီးၾကပါတယ္၊ ေလးလည္း ေလးစားၾကပါတယ္၊ ဒီလိုေလးစားခံရတာဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပရိယတၱိပညာ ေရးစနစ္ရဲ႕ မွန္ကန္မႈ လို႔ေျပာရပါမယ္၊

 ျမန္မာသင္နည္းစနစ္က ႏွစ္လည္းအၾကာႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ဥာဏ္အလတ္ တန္းစားဆုိရင္ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္သင္ရပါတယ္၊ နုိင္ငံျခားသားေတြေတာင္ ဆယ္နွစ္ေလာက္ဆုိရင္ ဓမၼာစရိယတန္း ေလာက္ေရာက္သြားပါတယ္၊

ဥပမာအားျဖင့္ နီေပါကလာတဲ့ ေဒၚသုဓမၼ၀တီတို႔၊ ဦးဥာဏပုဏၰိက တို႔ဆုိရင္ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ဓမၼာစရိယ ၿပီးသြားၾကပါတယ္၊ အျခားပညာရပ္ေတြ တကၠသိုလ္ေတြနဲ႔စာရင္ ၾကာတယ္လို႔မေျပာနုိင္ ပါဘူး၊ သူတို႔ရဲ႕ပိဋကတ္စာေပ အရည္အေသြးကနုိင္ငံျခားမွာ တစ္ျခားနဲ႔ယွဥ္ရင္ အင္မတန္ျမင့္မားပါ တယ္။

ဘုန္းႀကီးတုိ႔သီဟိုရ္မွာ ေနလာခဲ့ေတာ့ သီဟိုရ္ဘုန္းႀကီးေတြကိုယ္တုိင္က ဘုန္းႀကီးတို႔ကို အေတာ္ ေလးစားပါတယ္၊ အကယ္၍သင္နည္းစနစ္ မွားေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပရိယတၱိစာေပ ေအာက္တန္းက်မွာပါ၊ ေထရ၀ါဒ နုိင္ငံေတြကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာနုိင္ငံရဲ႕ပညာေရးစနစ္က ေအာက္တန္းမက်ပါဘူး၊ ပိဋကတ္ဘက္ ကိုေျပာတာေနာ္၊ သို႔ေသာ္ျမန္မာဘုန္းႀကီးေတြက နုိင္ငံတကာသုံးျဖစ္တဲ့ English ဘာသာစကားကို မသင္ၾကား သည့္အတြက္ေၾကာင့္ တျခားနုိင္ငံျခားသားေတြကို ဗုဒၶစာေပအေၾကာင္းကို မိမိတို႔သိသေလာက္ရွင္းမျပနုိင္ဘူး ဆုိတာ ေတာ့ ရွိပါတယ္၊ ဒါက အားနည္းခ်က္ပါ။

ေက်ာ္။ ။ ပိဋကတ္အရည္အခ်င္းမွာ ျမန္မာျပည္က အျခားေထရ၀ါဒနုိင္ငံေတြထက္စာရင္ ဘယ္အေျခအေနမွာ ရွိပါသလဲဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ပိဋကတ္နဲ႔ ပက္သက္လို႔ကေတာ့ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေတြကို မမွီပါ၊ သီဟိုရ္( သီရိလကၤာ)လည္းမမွီပါ၊ တျခားနုိင္ငံေတြဆိုရင္ ထည့္ကိုမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ျမန္မာၿပီးရင္ သီဟုိရ္က အေတာ္ဆုံးလို႔ေျပာရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ပိဋကတ္အရည္အခ်င္းမွာ ျမန္မာနုိင္ငံကို လုံး၀မမွီပါဘူး၊

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ပိဋကတ္သင္နည္းစနစ္ဟာ မွန္ကန္တယ္လို႔ဘုန္းႀကီယူဆတယ္၊ Language မတတ္တာေလးကိုၾကည့္ ၿပီးေတာ့ ေျပာလို႔မရပါ။ Language အရည္အခ်င္းက ၄/၅ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ရနုိင္ပါတယ္၊ ပိဋကတ္အရည္အခ်င္း ကေတာ့ဒီေလာက္နွစ္နွင့္ မရနုိင္ပါ၊ ပိဋကတ္အရည္အခ်င္းက ပိုၿပီး အဓိကက်ပါတယ္၊ ဒါမွနိႈင္းယွဥ္လို႔ ရမွာကိုး။

အဂၤလိပ္ဘာသာ ဆုိတာ Media ဘာသာသေဘာမ်ိဳးပဲရွိတာေလ၊ အဂၤလိပ္စာ ဘယ္ေလာက္တတ္ ေနေန ပိဋကတ္စာေပ မတတ္ရင္ေတာ့ဓမၼကို ဘယ္လုိမွရွင္းျပလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ အခု ကမၻာမွာ သုံးေနတဲ့ ၀ိသုဒၶိမဂ္ႀကီးကို အဂၤလိပ္လို The Path of Purification လို႔ျပန္ထားတယ္၊ ျပန္တဲ့ဆရာေတာ္က သီဟိုရ္(သီရိလကၤာ)မွာေနတဲ့ ဦးဥာဏေမာလိ ပါ။ ဂ်ာမန္ဘုန္းႀကီးျဖစ္ပါတယ္၊ အင္မတန္ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ျပန္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ သူ႔ရဲ႕ပါဠိ အရည္အခ်င္းက ျမန္မာဘုန္းႀကီးေ တြေလာက္ မျပည့္စုံဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ဘာသာျပန္တဲ့ေနရာမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အဲဒါ အျခားဘုန္းႀကီးေတြမျမင္ဘူး၊ ျမန္မာျပည္က ဘုန္းႀကီးေတြျမင္ပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္က ဘုန္းႀကီးေတြက အဂၤလိပ္စာတတ္တာနဲ႔ ဒီေနရာ မွားေနတယ္လို႔ေျပာနုိင္တယ္။

ဒါနဲ႔ပက္သက္လို႔ ကိုယ္တုိင္လည္းေလ့လာထားလို႔ အေျပာဆုံးက အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေထရ၀ါဒ ဗုဒၶတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့ ဦးသီလာနႏၵာဘိ၀ံသ ပါ၊( ယခုအခါ ထုိဆရာေတာ္ႀကီး လြန္ေတာ္မူသြားပါၿပီ၊ စကားခ်ပ္) ဒီအထဲမွာ အမွားေတြအမ်ားႀကီးပဲတဲ့၊ ၀ါက်ဆက္တာက အစေပါ့၊ သူငယ္ငယ္တုန္းက ထင္တယ္တဲ့၊ ဒီစာခ်တန္းသင္ တဲ့စနစ္ေတြဟာ အခ်ိန္ကုန္တာပဲလို႔ ယူဆခဲ့တယ္တဲ့။ အခု ၀ိသုဒၶိမဂ္ က်မ္းႀကီးကို ဘာသာျပန္ထားတာကို ဖတ္ရတဲ့ အခါက်ေတာ့ တုိ႔ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့တာေတြဟာ တယ္ၿပီးစနစ္က်ပါလား လို႔ျမင္တယ္တဲ့။

ေက်ာ္။  ။ ျမန္မာျပန္အမွား အခ်ိဳ႕ကိုလည္း အနည္းငယ္ေလာက္ သိပါရေစဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ၀ိသုဒၶိမဂ္ထဲမွာ “ပန”တို႔၊ “ဟိ” တုိ႔ကို ေတြ႔လိုက္လို႔၊ “အပိ စ” တို႔ေတြ႔လို႔ရွိရင္ စာအုပ္ထဲမွာျပန္ထားတာက However လို႔၊ But လို႔ပဲ ျပန္တာေတြ႔ရတယ္၊ ဒီကတည္းက အကုန္လြဲကုန္ၿပီ၊ ျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေတြက်ေတာ့သိတယ္၊ “အပိ စ” လို႔ဆုိကတည္းက ဒါဟာ ေနာက္တစ္နည္းသြားတယ္ ဆုိတာ သိပါတယ္၊ အမ်ားႀကီးလြဲပါတယ္၊ ေဒသနာသုဒၶိ ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလးမွာ ဘာသာျပန္ထားတာက ေဒသနာဆုိတာ   ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခ်က္လို႔ ယူဆ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္လို Purification by Teaching လို႔ျပန္လိုက္တယ္၊ လုံး၀လြဲသြားပါတယ္၊ ေဒသနာသုဒၶိဆိုတာ အဲဒါကိုဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး၊ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ အာပတ္ကုိေဒသနာၾကားတဲ့အခါမွာ ေဒသနာ ၾကားျခင္းျဖင့္သာလ်င္ ကိုယ္က်င့္တရားဟာစင္ၾကယ္နိုင္တယ္၊ ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ေတာ့ေျပာတဲ့ စကားပါ၊ အဲဒီလိုအမွားေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ ၀ါက်-မနုိင္လို႔မွားတာေတြ၊ ပါဠိ-မနုိင္လို႔မွားတာေတြအမ်ားႀကီးပါ၊ အဲဒီအမွား ေတြကိုေထာက္ျပနုိင္တာဟာ ျမန္မာျပည္က ဆရာေတာ္ေတြပါ၊ ဘုန္းႀကီးတို႔အေနနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕အားသာခ်က္ အားနည္း ခ်က္ဆုိတာကိုသိရပါမယ္။

ေနာက္ဘုန္းႀကီးတို႔မဟာသတိပ႒ာနသုတ္မွာ Grammar သုံးတဲ့အခါ “တြာ” နဲ႔ဆုံးတဲ့ပုဒ္ကို ပုဗၺကာလႀကိယာ လို႔ေခၚတယ္၊ “တြာ” နဲ႔ဆုံးတဲ့ ပုဒ္ေတြမွန္သမွ်ကို အေနာက္တုိင္းသားေတြက ဘာသာျပန္လို႔ရွိလ်င္ Perfect နဲ႔ပဲ ျပန္ေလ့ရွိတယ္၊ Have နဲ႔တြဲၿပီးျပန္ေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒါဘယ္ေနရာမွာ သြားၿပီးထိခိုက္လဲ ဆုိေတာ့ မဟာသတိပ႒ာန သုတ္မွာ “ကာေယ ကာယာႏုပႆီ ၀ိဟရတိ အာတာပီ သမၸဇာေနာ သတိမာ ၀ိေနယ် ေလာေက အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆံ” အဘိဇၥ်ာ ေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္၍ ဆုိတဲ့စကားမွာ ၍ ဆိုတဲ့ တြာ၊ ၀ိေနယ် ဆုိတဲ့ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ တဲ့အခါက်ေတာ့ have removed attachment and hatred ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္သြားရသတုန္းဆုိရင္ သတိပ႒ာန္တရားအားမထုတ္ခင္ ေလာဘႏွင့္ ေဒါသကို အရင္ပယ္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ သတိပ႒ာန္တရားကို အားထုတ္ ရမယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရသြားတယ္၊ ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ Interpretation ကဘယ္လိုဆြဲသတုန္း ဆုိေတာ့၀ိပႆနာ တရားကို သမထက်င့္စဥ္တစ္ခု မက်င့္ပဲနဲ႔ ၀ိပႆနာကို တုိက္ရုိက္အားထုတ္လို႔မရဘူး လို႔အဓိပၸါယ္ရသြားတယ္၊ Perfect နဲ႔ျပန္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ၊ နုိင္ငံျခားက အဂၤလိပ္လိုျပန္တဲ့စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဲဒီလိုျဖစ္ေနပါ တယ္၊ Interpretation လြဲေနပါတယ္၊ လြဲလို႔ သုဒၶယာနိက၀ိပႆနာ ဆိုတဲ့ ၀ိပႆနာသက္သက္သြားတဲ့လမ္းဟာ မွားတယ္ လို႔ဆုိနိုင္တဲ့အထိ ထိခိုက္လာပါတယ္၊ ဘာသာျပန္လြဲတာပါ။

ဆရာေတာ္ဦးသီလာနႏၵျပန္တာက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ တြာ-က ျမန္မာျပည္မွာ Grammar နဲ႔ေျပာမယ္ဆုိရင္ ငါးမ်ိဳးရွိတယ္၊ အဲဒီငါးမ်ိဳးေရြးခ်ယ္တတ္ဖို႔လိုပါတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕တြာ-က Preceding အရင္ျဖစ္ႏွင့္တာတစ္ခု၊ ပုဗၺကာလ၊ ေနာက္မွျဖစ္တာရွိတယ္၊ Following အပရကာလ။ ေနာက္ Simultaneously တၿပိဳင္နက္ျဖစ္တာရွိတယ္၊ Because of အေၾကာင္းဆုိတာရွိတယ္။ When ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ျပတာရွိတယ္။ ငါးခုရွိပါတယ္၊ အဲဒီငါးခုကို သူတို႔ကမေရြး ခ်ယ္ဘဲနဲ႔ အကုန္လုံးပုဗၺကာလခ်ည္းလုပ္တ့ဲအခါက်ေတာ့ အကုန္လြဲကုန္တယ္။

ဥပမာအားျဖင့္ ေနမင္းႀကီးသည္ အမိုက္ေမွာင္ကိုပယ္ေဖ်ာက္၍ ထြန္းေတာက္တယ္ ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ေနမင္းႀကီး ထြက္လုိက္တာနဲ႔အမိုက္ေမွာင္က တစ္ခါတည္း ေပ်ာက္သြားတာ၊ အမုိက္္ေမွာင္ေပ်ာက္ၿပီးေတာ့မွ ေနမင္းႀကီး ထြက္ တာမဟုတ္ဘူး၊ ေနမင္းႀကီးထြက္တာရယ္ အမုိက္ေမွာင္ေပ်ာက္တာရယ္ ဒီႏွစ္ခုဟာ တစ္ၿပိဳင္နက္ျဖစ္တာ၊ ဒီေတာ့ ဘာသာျပန္တဲ့ေနရာမွာThe sun rises expelling darkness ဒီလိုျပန္တယ္၊ ေနမင္းႀကီးထြက္လာတာ အမိုက္ေမွာင္ ေပ်ာက္ၿပီးထြက္လာတာ၊ အဲဒီလိုပဲ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ကို ဘာသာျပန္ေတာ့လည္း ကာယာနဳပႆနာသတိပ႒ာန္ ပြားေနတာဟာ အဘိဇၥ်ာနဲ႔ ေဒါမနႆကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ပြားေနတာ၊ ပြားရင္းပယ္ေဖ်ာက္ေနတာ၊ ဒီလိုအဓိပၸါယ္ယူရ မွာ၊ ဒါေတြက်ေတာ့ျမန္မာျပည္က သင္နည္းစနစ္က ပိုၿပီးတိတိက်က်ရွိတယ္လို႔ေျပာရပါမယ္၊ တစ္ျခားသင္နည္းစနစ္ ေတြမွာဒါမ်ိဳးမရွိဘူး၊ ေရွးက်ေပမယ့္ တိက်တယ္၊ တကယ္တတ္ပါတယ္။

ေက်ာ္။  ။ ဆရာေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုံးက သင္ခဲ့ရပုံကေလးေရာ ဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဘုန္းႀကီးတို႔ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္းသင္ခ့ဲရတာပါပဲ၊ သို႔ေသာ္လည္း ကံေကာင္းတာက ဟိုေရွးေရွးတုန္းကနားမလည္တဲ့ပါဠိသဒၵါႀကီးကို က်က္ၿပီးေတာ့ပါဠိကတစ္ဆင့္ျမန္မာျပန္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရုပ္တြက္ရ တယ္၊ ေရွးမူႀကီးအတုိင္းေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ ၀ိသုဒၶါရုံသုတ္နက္နဲ႔ အေျခခံၿပီးဘာသာျပန္ထားတာေလးကို က်က္ရ ေတာ့ ပါဠိ Grammar မွာအမ်ားႀကီးလြယ္သြားပါတယ္၊ သုတ္နက္နဲ႔သင္တဲ့စနစ္က ပိုၿပီးလြယ္ပါတယ္၊ ငယ္ငယ္ တုံးက စာေပအေတာ္မ်ားမ်ားကို အမိအရက်က္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ႀကီးလာတဲ့အခါ သိပ္ၿပီး ျပန္ဖတ္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူး၊ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေရွ႕ကိုျမင္ျမင္သြားခဲ့ပါတယ္၊ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ေက်းဇူးျပဳသြားတယ္ေပါ့ေလ။

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ပါဠိပညာေရးစနစ္သည္ မနိမ့္က်လွပါဘူး၊ ဒီလိုပဲသင္ခဲ့ရတာပါ၊ ဘာပညာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေမးပြဲစနစ္ သင္တာဟာ Introduction သေဘာမ်ိဳးပဲျဖစ္ပါတယ္၊ တတ္တယ္လို႔ေျပာလို႔မရေသးဘူး၊ ပညာရပ္နဲ႔ ဆက္သြယ္မိရုံ ေလာက္ပဲ၊ ကြ်မ္းက်င္မႈက်ေတာ့ မိမိရဲ႕ ေလ့လာလိုက္စားမႈအေပၚမူတည္ပါတယ္၊ သင္ထားတာကို ေလ့လာလိုက္စား သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ပညာေရးစနစ္က အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူျပဳပါတယ္။

ေက်ာ္။ ။ ဆရာေတာ္အဂၤလိပ္စာ သင္ယူခဲ့ပုံနဲ႔ အငယ္တန္း၊ အလတ္တန္းေလာက္စသည္မွာအဂၤလိပ္စာတြဲၿပီး သင္သင့္၊ မသင္သင့္၊ ပရိယတၱိစာေပနဲ႔ အဂၤလိပ္စာသင္ယူမႈအေပၚ ဆရာေတာ္ရဲ႕သေဘာထားခံယူခ်က္၊ ဘာသာ စကားကြ်မ္းက်င္ဖို႔လိုအပ္ပုံစသည္မ်ားကို မိန္႔ပါအုံးဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဘာသာစကားမတတ္တာကေတာ့ အားနည္းခ်က္ရွိပါတယ္၊ ဒါျဖင့္အငယ္တန္းကတည္းက အဂၤလိပ္စာ ထည့္ရင္ေကာင္းမလား ဆုိရင္ေတာ့ဘုန္းႀကီးကေတာ့ သေဘာမတူပါဘူး၊ အဲဒီစနစ္ကို သီဟုိဠ္( သီရိလကၤာ) နဲ႔ ယုိးဒ ယား(ထုိင္း)တို႔မွာလုပ္ေနၾကပါတယ္၊ သူတို႔ကိုၾကည့္ပါ၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက အဂၤလိပ္စာတို႔၊ သခ်ာၤတို႔ထည့္သင္ေတာ့ ပိဋကတ္စာေပေလ့လာမႈမွာ အားနည္းသြားပါတယ္၊ ဒီမွာက ပိဋကတ္ဘက္မွာ အင္တုိက္အားတုိက္သင္ေနၾကတာ၊ အကယ္၍သာ အဲဒီပညာရပ္ေတြ တြဲၿပီးသင္မယ္ဆုိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္းရွိမွာပါ၊ စာသင္သားေတြ ဒီထက္မက ေတာ္လာမယ္လို႔ယူဆတဲ့သူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ထူးခြ်န္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ေပၚလာမွာပါ၊ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ားစု နဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္နဲ႔ သခ်ာၤထည့္သင္မယ္ဆုိရင္ ပိဋကတ္စာေပဘက္မွာ အားေပ်ာ့သြားမယ္လို႔ ဘုန္းႀကီးယုံၾကည္ေနပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးအဂၤလိပ္စာသင္တာ ၂၆ နွစ္မွ စသင္တာပါ၊ မႏၲေလးသက်သီဟစာေမးပြဲေအာင္ၿပီး ကမၻာေအးမွာ တိပိဋက ပါဠိျမန္မာ အဘိဓာန္ Compiler အေနနဲ႔သြားရင္း ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာဆရာေတာ္ထံ ၀ိဇၨာလကၤာရ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စီစဥ္ေပး ခ်က္အရ အဂၤလိပ္စာတစ္ခ်ိန္၊ သကၠတတစ္ခ်ိန္ဖြင့္ေပးပါတယ္၊ သကၠတကိုေတာ့ နီေပါက ဦးဥာဏပုဏၰိက သင္ေပးပါ တယ္၊ အဲဒီမွာစၿပီး သင္ခဲ့တာပါ။

ကိုယ္ေတြ႔အရ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့လာ တတ္ၿပီး ပါဠိကို ပိုပိုၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္တတ္သြားခဲ့တယ္။ ဘာသာႏွစ္ခုလုံးအတြက္ အက်ိဳးျပဳပါတယ္၊ အဂၤလိပ္စာသင္လို႔ လြယ္သြား တာဟာ ပါဠိသင္ခဲ့လို႔၊ အဂၤလိပ္စာ သင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ပါဠိကို ပိုၿပီးရွင္းရွင္းႀကီး ျမင္သြားပါတယ္၊ စစ္ကိုင္း ေတာင္ရုိး ၀ိပႆနာေခ်ာင္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ေနာင္ေတာ္ႀကီးထံမွာ ပါဠိကိုစၿပီးသင္ခဲ့တယ္၊ ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီးထိေအာင္ေပါ့၊ (၆)ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္၊ ငယ္ငယ္တုံးက အဲဒီလိုသင္ခဲ့တာပါ၊ ဆရာသမားမ်ားကေတာ့ ေထရုပတၱိ အက်ဥ္းမွာ ပါသြားၿပီ၊ ပညာေရးနဲ႔ ပက္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေလွ်ာက္စရာရွိရင္လည္း ေလွ်ာက္ပါဦး။

ေက်ာ္။ ။ က်မ္းစာမ်ား ေရးဖို႔ေရာ အစီအစဥ္ရွိပါသလားဘုရား၊ အထူးအားျဖင့္ေတာ့ စာသင္သားမ်ားအတြက္ ပရိယတၱိ သာသနာေတာ္အတြက္ေပါ့ဘုရား၊ ဆရာေတာ့္ ေထရုပတၱိမွာေတာ့ ေထရုပတၱိကထာေတြ ေရးတာ မ်ားမ်ားေတြ႔ေန ရလို႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အနာဂါတ္သာသနာအေပၚ ေမွ်ာ္မွန္းထားခ်က္မ်ားေပါ့၊ အဲဒါသိခ်င္ပါေသးတယ္ ဘုရား။

ဆရာေတာ္။   ။စာေပေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးထားလို႔ျပည့္စုံေနၾကပါတယ္၊ ပိဋကတ္နဲ႔ ပက္သက္လို႔ လည္း နိႆယေတြေတာ္ေတာ္ျပည့္ျပည့္စုံစုံရွိေနပါတယ္၊ ဘာသာျပန္ေတြလည္းရွိပါတယ္၊ ေတာင္ၿမိဳ႕ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသြားလို႔ အ႒ကထာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ျပည့္ျပည့္စုံစုံရွိပါတယ္၊ အဲဒါေတြကုိေတာ့ ေရးဖို႔ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး၊ သို႔ေသာ္လည္း ပိဋကတ္ကိုၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ မကုန္မခန္းနုိင္တဲ့ ပညာသမုဒၵရာႀကီးပါ။ Ocean of Knowledge ေပါ့။

အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၀ိသုဒၶိမဂ္က်မ္းႀကီးကို ၀ိသုဒၶိမဂၢသဂၤဟ ဆုိၿပီးေတာ့ စာမ်က္ႏွာ(၇၀၀)ေလာက္ရွိတဲ့ က်မ္းႀကီးကို စာမ်က္ႏွာ (၂၀၀)ေလာက္ျဖစ္သြားေအာင္အနွစ္ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ ေရးေနပါတယ္၊ သီလနိေဒၵသတစ္ခုေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ အ႒ကထာဆရာႀကီးေရးတဲ့ ၀ါက်ေတြကိုပဲ ျဖတ္ေတာက္ၿပီးေတာ့ ယူၿပီးေရးထားတာပါ။ ၀ိသုဒၶိမဂ္က်မ္း ႀကီးကို ခ်ဳံ႕ထားတဲ့က်မ္းေပါ့ေလ၊

ေနာက္ ဓမၼပဒက်မ္းပါ၊ ဓမၼပဒ၀တၳဳႀကီးေတြက ေတာ္ေတာ္ရွည္ပါတယ္၊ ရွည္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဇာတ္ေၾကာင္း   ေတြေမ်ာသြားတာရွိပါတယ္၊ ဓမၼပဒဂါထာနဲ႔ ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ စပ္ဟပ္လို႔မရတာေလးေ တြရွိပါတယ္၊   ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြေတြ႔ပါလိမ့္မယ္၊ဘုန္းႀကီးကိုယ္တုိင္လည္းငယ္ငယ္ကခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္၊အခ်ိန္ရရင္လည္း ဖတ္ၾကည့္ေပါ့ေလ၊ အႏုသေႏၶမဆက္မိတဲ့သေဘာေတြေပါ့၊ အဲဒါေလးေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာ ထားတာနဲ႔ ဓမၼအႏွစ္နဲ႔ အံကိုက္ျဖစ္ေအာင္ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ ဓမၼပဒ၀တၳဳ ေတာ္ေတြကို ပါဠိလိုေရးပါတယ္၊ ေနာက္မွဘာသာ ျပန္ခ်င္ျပန္မယ္ေပါ့။

ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ နိင္ငံျခားက ပါဠိလာသင္တဲ့ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေထရ၀ါဒဗုဒၶတကၠသိုလ္ကေက်ာင္းသားေတြ ရွိပါတယ္၊ သူတို႔တစ္ေတြ ဓမၼပဒကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ ပါဠိလိုေလ့လာနုိင္ေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ၊ ေနာက္က်ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုျပန္ပါမယ္။

ေနာက္တစ္ခုကႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ေခတ္မွာ ပါဠိေရးနုိင္တဲ့မွတ္တုိင္တစ္ခု ရွိေစခ်င္တယ္။ ဆရာေတာ္ေတြမတတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ တတ္ၾကပါတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း စာအုပ္ျဖစ္မလာၾကဘူး၊ ျဖစ္မလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သမိုင္းဆရာေတြျပန္ေလ့လာတဲ့အခါမွာ ဒီတစ္ေခတ္မွာ ပါဠိလိုေရးတဲ့စာအုပ္ မေပၚခဲ့ဘူး ဆုိရင္ပိဋကတ္တတ္ကြ်မ္းတဲ့ ဘုန္းႀကီး မရွိခဲ့ဘူး လို႔မွတ္ခ်က္ခ်သြားနုိင္ပါတယ္၊ ျပစရာမရွိလို႔ပါ၊

ပုဂံေခတ္မွာ ဆုိရင္ လည္း သဒၵနီတိက်မ္း ဆိုတဲ့နီတိက်မ္းႀကီးရွိခဲ့တယ္၊ ပုဂံေခတ္ပါဠိအရည္အခ်င္းဟာ မညံ့ဘူး၊ သိပ္ျမင့္မားခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပင္းယေခတ္မွာလည္း စတုရဂၤဗလအမတ္ႀကီးက အဘိဓာန္ဋီကာက်မ္းႀကီးကို ပါဠိလိုေရးခဲ့ တာရွိတယ္၊ ပင္းယရဲ႕ ပါဠိပညာဟာလည္း အဆင့္ျမင့္တယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္၊ ေနာက္အင္း၀ေခတ္မွာလည္းရွိခဲ့တယ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က်ေတာ့ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးတို႔၊ ၀ိသုဒၶါရုံဆရာေတာ္ႀကီးတုိ႔၊ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးတုိ႔ ပါဠိလို ေရးတဲ့က်မ္းေတြေပၚလာၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့တယ္၊ ပါဠိရဲ႕အဆင့္အတန္းဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ထိေအာင္ မနိမ့္ က်ခဲ့ပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ပါဠိလိုေရးတာ အေတာ္နည္းသြားပါတယ္၊ အခုေလာေလာဆယ္ ေတာ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးက အပါဒါန္နဲ႔ ပက္သက္ၿပီးေရးတယ္၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ၀ိပႆနာရႈနည္း က်မ္းကိုလည္း ပါဠိလိုေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီေလာက္ပါဘဲ။

တကယ္ေတာ့ပါဠိလိုေကာင္းေကာင္းေရးနုိင္တဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးရွိခဲ့ပါတယ္၊ သေျပကန္ဆရာေတာ္ႀကီးပါ၊ အလြန္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးပါ၊ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္တစ္ေစာင္ေလာက္ကိုေရးနုိင္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္းမေရးခဲ့ရပါ ဘူး၊ ဆရာေတာ္ဦးသီလာနႏၵ ဆုိရင္လည္း ပါဠိက်မ္းႀကီးေတြေကာင္းေကာင္းေရးနုိင္ပါတယ္၊ အဂၤလိပ္၊ သကၠတ အင္မ တန္ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္၊ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို Edit လုပ္နုိင္တဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီေန႔အထိ ဒီဘက္ ေခတ္မွာ မေရးနိုင္ခဲ့ဘူး၊ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ေရးပါတယ္၊ ဘုန္းႀကီးလည္းေရးသင့္တယ္ထင္လို႔ပါ၊  အခုအသုံးက် တာ မက်တာထက္ ေနာင္သမုိင္းမွတ္တုိင္အတြက္ ပါဠိပညာကိုေလ့လာမယ္     ဆုိရင္ ဒီေခတ္မွာပါဠိတတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မရွိဘူး လို႔ေကာက္ခ်က္ဆြဲသြားမွာ ျပန္ေတြးၾကည့္မိလို႔ပါ။

ေနာက္တစ္ခုက လိုင္းေျပာင္းသြားတယ္ေျပာရမလားပဲ၊ နဂိုကေတာ့ Traditional Education နဲ႔သြားေနတာပါ၊ နုိင္ငံျခားသားေတြကို ေဟာရေျပာရတယ္ဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ အေဟာအေျပာမ်ားလာတယ္၊ ေလာေလာဆယ္ ရည္ရြယ္ထားတာက Center for Buddhist Studies ဆုိတာေသးေသးေလးပါ၊ တကၠသိုလ္အဆင့္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာကိုေလ့လာတဲ့႒ာနတစ္ခုလုပ္ၿပီး ဓမၼအဆီအႏွစ္ေတြကို စာမဖတ္အားသူေတြအတြက္ Booklet ေတြေရးၿပီး ထုတ္မလို႔စီစဥ္ေနပါတယ္၊ “Live for Knowledge of Dhamma” “ဓမၼအတြက္ အသက္ရွင္ေနပါ” ဆုိတဲ့ Motto ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ ပရိယတၱိနဲ႔ ပက္သက္လို႔က ဒီေလာက္ပါဘဲ။

ေက်ာ္။  ။ တပည့္ေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ အားလုံးအတြက္ ၾသ၀ါဒဓမၼလက္ေဆာင္ကိုလည္း နာယူၿပီးက်င့္သုံးခ်င္ပါတယ္ ဘုရား၊ ခ်ီးျမွင့္ပါအုံးဘုရား။

ထုိအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ အသင့္ရိုက္ႏွိပ္ထားသည့္ “ဘ၀တန္ဖုိး အရယူ” ဟူသည့္ၾသ၀ါဒစာရြက္ကို စြန္႔လိုက္ ပါသည္။

(အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ နုိင္ငံတကာေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (P hD) ႏွင့္  စာေရးဆရာ ေက်ာ္နႏၵေအာင္ တို႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ရုိး၊ မဟာသုေဗာဓာရုံ ေက်ာင္း တုိက္ အတြင္း ညဦးယံအခ်ိန္တြင္ ေမးျမန္းေျဖဆုိၾကေသာ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀ပါသည္။

Typed by- အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ M.A (ပန္းကမၻာ)

Date. 24.Aug.2013

စာေရးသူအျမင္။  ။ မၾကာေသးခင္ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ စာေရးသူလည္း သံဃာေတာ္မ်ား ပညာေရးကို ေခတ္ႏွင့္   ေလွ်ာ္ညီစြာ ေျပာင္းလဲသင့္ေနၿပီ၊  ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားသည္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့ၿပီဟု ထင္ျမင္ ေနမိ သည္။ ယခုလို တစ္ကမၻာလုံးအတုိင္းအတာအားျဖင့္နုိင္ငံေပါင္းစုံသို႔ၾကြကာ သာသနာျပဳေနေသာ၊ ကိုယ္တုိင္ အေတြ႔အႀကဳံျဖင့္ မိန္႔ၾကားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အျမင္မ်ား၊ ယူဆခ်က္မ်ားကုိ သိရပါမွ အျမင္မွန္ရမိေတာ့သည္။  အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ခရီးမွ ျပန္လာခဲ့သူသည္ ခရီးလမ္းအေၾကာင္းကို ပိုမိုသိနုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္။

Posted in: အသိေပးဆုံးမစာ